Herinneringen zijn flarden, het zijn stukjes uit wat is gebeurd. Je herinnert je niet alles, je herinnert je wat je toen indertijd opviel of trof, heel veel details ben je vergeten. Als ik teruggraaf in mijn herinnering naar dingen van mijn jeugd, dan blijven heel veel vragen onbeantwoord en omdat mijn broer en zus niet meer leven en ook de mensen, toen studenten, die indertijd in Groningen in de Sitterstraat 32 (vreemd, dat straatnummer weet ik nog wel en dat is toch al meer dan 60 jaar geleden) bij ons in huis woonden zijn niet meer op de aarde.
Herinneringen zijn vreemd. Als ik vroeger met mijn broer herinneringen ophaalde, dan herinnerde hij zich van een gebeurtenis hele andere dingen dan ik. Hij kon mij dan soms iets vertellen wat ik gedaan of gezegd had, wat ik allang vergeten was en ik kon hem dingen vertellen, die hij niet meer wist. Het is maar hoe je ergens tegenaan kijkt.
Herinneringen zijn flarden en zo weet je ze weer en zo zijn ze weg. Het kan de geur zijn van bepaald eten wat een herinnering oproept, het kan een balletvoorstelling zijn die ik zie op de computer. (dan weet ik opeens weer, dat ik als kind balletles kreeg bij de balletschool Terpsichore) het kan zijn, dat ik moet wachten in Amsterdam, omdat een brug omhoog gaat en dan hoor ik opeens de motor van de boot en dan ben ik weer in Suriname en dan kijk ik in gedachten naar de Binnendoor, een vrachtschip, dat ons van Arawara naar Nieuw-Nickerie bracht of andersom.
Herinneringen zijn wonderlijk. Soms gebeurt het, dat je ergens bent en dat er door iets wat daar gebeurt of door iets wat je waarneemt opeens een hele golf herinneringen boven komt. Dan ben je vaak verbaasd, je weet opeens weer dingen, waarvan je dacht dat je ze allang vergeten was. Maar herinneringen zijn ook verraderlijk, want als je je iets probeert te herinneren uit een bepaalde tijd, dan komen er met die ene mooie herinnering soms ook allemaal nare herinneringen boven uit diezelfde tijd, dat zijn herinneringen, die je bewust hebt weggedrukt, omdat je er niet meer aan wilde denken.
Toch is herinneren fijn en leerzaam en zelfs de nare herinneringen zijn niet erg, ze zijn niet meer zo verschrikkelijk als toen, ze doen geen pijn meer en je kunt ze zomaar weer van je af laten glijden, maar ze horen wel bij jou, want ook daardoor ben je gevormd en geworden wie je nu bent. Laatst was er nog een gesprek waar iemand vroeg aan de anderen “zou je weer jong willen zijn, bij voorbeeld in de 20?” En toen heb ik in ieder geval gezegd “Nee”, want door alles wat ik heb meegemaakt, ben ik geworden wie ik nu ben en eigenlijk zou ik daarvan niets willen missen, want daardoor ben ik gevormd, en geestelijk gegroeid. Ik voel mij daar rijk door.