In verband met wereldlichtjesdag vroeg ik een aantal jaren geleden aan een vriendin om voor mijn kinderen die ik bij miskramen verloren had een kaarsje aan te steken en toen vroeg zij, of ze ook een naam hadden. En toen besefte ik, dat ik hen nooit een naam gegeven had, terwijl het toch hoe klein ook verschillende persoonlijkheden waren, ze hadden mij allemaal iets anders gegeven. Bij elke zwangerschap heb ik iets ontvangen, ook al werd die gevolgd door een miskraam. En al waren die miskramen zoveel jaren geleden, ik heb al die kinderen nu ook een naam gegeven. En nu zul je misschien zeggen, dat je bij een miskraam soms niet weet of het een jongen of een meisje is, maar er zijn genoeg gendervrije namen. En ik heb niet zomaar namen gekozen, bij elk kind heb ik nagedacht over welke naam past. Elk kind heeft een geschiedenis, elk kind, hoe klein ook, was anders en nu ze namen hebben is het herinneren ook anders geworden. Het lijkt misschien vreemd, dat ik hen pas veel later namen heb gegeven, maar juist daardoor besef ik beter, hoe bijzonder ieder was of beter gezegd is, want ik geloof, dat zij voortleven en dat ik hen ooit terug zal zien. En soms voel ik hun nabijheid. En door hen ben ik geestelijk rijker geworden en rijker aan liefde.