Laatst kwam ik iemand tegen met wie ik in gesprek ging en ik vroeg, of de man kinderen had en hij zei ‘Nee, we kunnen geen kinderen krijgen, we proberen al heel lang’. Later in het gesprek bleek opeens, dat het verhaal anders was, want zijn vrouw had 7 miskramen gehad. Dus eigenlijk had ze 7 kinderen gekregen, die niet levend in de wereld kwamen. En toen realiseerde ik mij, dat dat een vergeten groep is. Als iemand een kind verliest, dan leeft de omgeving mee, want dat is erg. Als iemand een stil geboren kindje krijgt, dan leven de mensen ook nog mee, en dan wordt dat kind begraven of gecremeerd en dan is er een soort rouwbijeenkomst en dan kunnen de ouders op den duur het verlies een plaats geven.
Maar als een vrouw een miskraam krijgt, dan wordt dat kind genegeerd, dan wordt al gauw gezegd zoiets als: Wees niet bezorgd, probeer het gewoon weer, de volgende keer lukt het waarschijnlijk wel. Maar voor het echtpaar is het een verlies, ze hebben een kind verloren. Vaak weten anderen niet eens van het verlies. Vaak spreken zij er zelf niet over, maar het kind was er wel en zij waren blij met dat kindje, dat in de buik groeide, zij verheugden zich op het kind en voor hen is dat een groot verlies. Maar het lijkt wel of mensen over het kind van een miskraam niet mogen treuren. ‘Maak je niet druk, je wordt wel weer zwanger! De volgende keer lukt het wel!’ Een echtpaar, dat geconfronteerd wordt met 7 miskramen, rouwt 7 keer, maar niemand begrijpt het. Niemand benoemt het en daarom kan iemand dan zeggen, ‘ik heb geen kinderen’, terwijl deze een heel aantal kinderen verloren heeft.
In mijn boek ‘Licht achter de donkere wolken‘, komen allerlei soorten rouw en verlies voor, ook het verlies bij een miskraam. Een vrouw, die zwanger is, wordt moeder, ook als het kind niet levend geboren wordt en het verlies van zo’n kind is heel erg en dat verlies draag je ook je hele leven mee.