Als ik in deze tijd door de stad Amsterdam loop en in zie alle kerstverlichting en ik hoor nog Sinterklaasliedjes, dan wil het echte kerstgevoel niet komen. En al vond ik heel vroeger, toen mijn kinderen klein waren het Sinterklaasfeest leuk, nu zegt het mij niets meer. Het is een leeg gevoel. Ik heb mij afgevraagd, of het kerstgevoel wegblijft, omdat ik niet meer als predikant kerstdiensten hoef te vervullen, maar dat is ook niet helemaal waar, want dat hoefde ik de laatste 2 jaren ook al niet. Maar ik heb wel zowel eind 2022 en als eind 2023 een kerstbundel uitgegeven, dus dat gaf toen misschien het kerstgevoel.
Maar als ik er goed over nadenk, komt het denk ik toch vooral door Gaza. Daar gaan zoveel kinderen dood door de oorlog, door ziekte, van de honger… Wat betekenen dan Sinterklaascadeautjes in Nederland? En waarom een feest vieren over de geboorte van een klein kind, als zoveel kinderen, ook baby’s sterven? Het contrast is te groot.
En toch… Ik moet terugdenken aan een adventstijd zoveel jaar geleden. We woonden in het binnenland van Suriname, in Stonedansi. Het was de eerste advent en gedachtig ook een beetje aan het Sinterklaasfeest in Nederland, hadden we voor alle kinderen (dat waren er 21) een cadeautje ingepakt. het waren geen dure dingen, de meeste presentjes kwamen uit een doos uit Nederland met tweedehands kleding en speelgoed, maar we wilden de kinderen blij maken en hun gezichten zien stralen. En toen kwam er een boodschapper van een naburig dorp, die ons vertelde, dat de moordbrigade die Moiwana had uitgemoord zich in Donderskamp had geïnstalleerd met de bedoeling om iedereen in Stonedansi uit te moorden. We schrokken en we wisten niet, wat we nu moesten doen. Zouden we het feest door laten gaan, of niet? We besloten niets tegen de kinderen te zeggen en met hen deze speciale advent te vieren. Het werd een mooie dienst en de kinderen waren zo blij met alle kleine geschenken. En wij? Wij voelden geen angst, alleen maar blijdschap om die stralende kindergezichten en ondanks alles leek het leven even goed.
Ik vraag mij af, of de christenen in Gaza toch kerst vieren en of het mogelijk is voor hen om toch enkele kindergezichten te verlichten. En ik vraag me af, of ook andere kinderen toch een beetje blij gemaakt kunnen worden daar. Voor mij lijkt kerst nog heel ver weg. Maar juist in een hele donkere tijd van Romeinse bezetting werd een kind geboren en dat kind kwam voor toen en voor mensen en kinderen nu. Kerst is geen oppervlakkig feest, maar het raakt de kern van het leven en het speelt zich af op de grens tussen leven en niet leven en het is een handreiking van boven. God zelf strekt Zijn hand naar ons uit.