Tijd is een vreemd begrip. Op het ene moment heb je het gevoel, dat je geen tijd hebt. Op een ander moment heb je het gevoel, dat je alle tijd van de wereld hebt. Als iemand die je dierbaar is geopereerd wordt, duurt de tijd eindeloos. Dan wacht je op het telefoontje van de dokter en dan duurt elke minuut eindeloos lang. Maar er zijn ook momenten, dat een dag, een week voorbijvliegt, dan heb je tijd te kort. Als ik een boek schrijf, doe ik soms weken, zelfs maanden over 1 hoofdstuk en soms schrijf ik een aantal hoofdstukken op 1 dag. Ik had ooit een prachtig idee voor een toneelstuk in de kerk, echter het duurde 10 jaar voor ik het schreef, maar toen ik ging zitten om het uit te typen – en dan moet ik zeggen, dat er ook diverse liederen in voorkwamen – toen schreef ik het complete spel in 2 dagen tijd. Blijkbaar was ik er in mijn onderbewuste al die jaren mee bezig geweest.
In de Bijbel staat, dat voor God 1 minuut gelijk is aan 1000 jaar en 1000 jaar aan 1 minuut. Ik denk, dat in deze tijd voor God soms 1 minuut eindeloos duurt is, als Hij kijkt naar alle slachtoffers in Gaza, Oekraïne, Soedan, Syrie, China en naar al die vluchtende mensen wereldwijd, als Hij er voor al die mensen tegelijk wil zijn. Maar als Hij terugdenkt aan de kruisiging van Jezus, dan lijkt dat voor Hem misschien gisteren.
Ik heb gisteren iets heel vreemds beleefd. Ik opende een map met brieven, die mijn vader blijkbaar zijn hele leven bewaard had, brieven van mijn moeder aan hem. Mijn moeder is meer dan 62 jaar geleden heengegaan en hij 21 jaar geleden. En de brieven waren 80 en 90 jaar oud. Mijn moeder had sommige geschreven in haar studententijd en andere in en vlak na de oorlog, in een tijd, dat ik nog niet eens geboren was. En terwijl ik ze las, was het net alsof ik in mijn gedachten naast haar zat, toen zij ze schreef. Ik voelde met haar mee. Wonderlijk!